луѓе (само мн.)
Потоа човекољубецот Бог, којшто го стори и не го остави човечкиот род без разум, туку сите луѓе ги доведува до разум и спасение, се смили на човековиот род, па им го испрати Св. Константина Филозоф, наречен Кирил, праведен и вистинољубив маж, кој им приготви 38 букви, едно по образ на грчката азбука, а други според словенскиот јазик.
„За буквите“
од Црноризец Храбар
(1754)
Плачејќи, во бранови луѓе го гледаат ова. .
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Испотени, мртовецот го носат; и во тремот го внесоа тој товар скап, а луѓето се собрале крај мртвиот и немо приковале свој поглед тап.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
А луѓето, сите со трепет, замаени беа од необичната драма.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Седнах, моми, окол' баба пред црковни врати, па сја пуљам и сја чудам зашт' е жаловита и што барат в таква доба т'мна и вечерна, кога људи сја собират дома си сос чељад; кога људи си оставјат дневни си печалби и сбирајат окол' себе дребни, мили рожби, па с них они сја печаљат да сја развесељат, да забравјат дни си чрни, маки, таги, глоби...
„Крвава кошула“
од Рајко Жинзифов
(1870)
– „Ете ми трага од луѓе, си рекол сам со себе Силјан; арно, ами што знам што луѓе ќе бидат?
„Силјан Штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
– „Море колку за нив знаеме оти се сторија од брат и сестра две пилиња, му рекле сите, туку тој век друг бил, кога шетал Господ по земи и светците, да слушале луѓето што зборувале, а пак севишниот век повеќе ѓаволот шета по земјава, да од тоа тебе не те веруваме да си бил штрк.“
„Силјан Штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
– „Сполај ти, Господи сполај ти, што не било да биде, човек штрк да биде“, сите беа рекле и поверувале, та затоа до ден денеска се прикажува за штрковите оти се луѓе.“
„Силјан Штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Потоа Спространов објаснува: „Во сегашниве услови… јас лично сум убеден дека сепаратизмот што зафаќа длабоки корени во масите може да стане решавачки фактор, особено ако масите ги поведат луѓе од типот на Мисирков, Дедов, Мишајков и други…
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Тие знаат дека тие се првин Срби, а после луѓе.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
За нив нема никакво значење национализмот што се смета за нешто што си го има одживеано својот век. Тие се интернационалисти. Тие се најнапред луѓе, па после, ако им остане за тоа време, се Бугари.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Воодушевениот поклоник на германскиот империјализам Шулце-Геверниц извикува: „Ако во крајна линија германските банки ги раководи дузина луѓе, нивната дејност веќе сега е поважна за доброто на народот одошто дејноста на повеќето државни министри“ (за „преплетувањето“ на банкарите, министрите, индустријалците, рентиерите овде е позгодно да се заборави…)…
„Империјализмот како највисок стадиум на капитализмот“
од В. И. Ленин
(1917)
Производството нема да го насочуваат изолираните шефови на претпријатијата, кои се независни еден од друг и кои не ги познаваат економските потреби на луѓето, таа работа ќе се наоѓа во рацете на една општествена установа.
„Империјализмот како највисок стадиум на капитализмот“
од В. И. Ленин
(1917)
Тој систем на банките се дополнува со настојувањето во сопствените надзорни одбори да се избираат луѓе што ја познаваат добро индустријата: индустријалци, бивши чиновници, особено оние што служеле во железниците, во рударството“ итн.
„Империјализмот како највисок стадиум на капитализмот“
од В. И. Ленин
(1917)
Ние сме луѓе бедни, сиромаси.
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
ОСУМТЕ ДРУГАРКИ: (Пеат). Зошто ти се, баш девојко, тие туѓи луѓе?...
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Му дадов збор за довечер.. Не може повеќе: го изеде жив срам од луѓето.. за мене... на сета негова добрина...
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
ТЕОДОС: (Влегува во ноќна, долга кошула, со мазно од вечерта избричено, а мрачно лице, на кое никогаш, ни за миг не светнува осмевка и ведрина, со густи, накуштравани веѓи кои го оцртуваат намуртеното чело и го засенуваат, правејќи го уште постуден студениот поглед; со остар, отсечен говор, кој скоро никогаш не е разговор со луѓето, ни со најблиските, туку карање, викање на нив, на најблиските најмногу, со потценување дури и презирање преку волја, како и да не заслужуваат со нив да се разговара.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Јас, луѓе, слегвам. И вие не вртете се! (Излегува).
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
ДЕПА: (упаѓа). Морее Панде, што ти требаше да кажуваш вакви муабети, да ги ставаш луѓево во мерак?
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
